در ادامه، تفاوت مهم‌ترین الگوریتم‌ها از نظر مصرف انرژی بررسی می‌شود:
۱. الگوریتم اثبات کار (Proof of Work - PoW)
مثال: بیت‌کوین، لایت‌کوین
روش: ماینرها برای حل یک معمای رمزنگاری با یکدیگر رقابت می‌کنند. اولین کسی که معما را حل کند، بلاک جدید را ثبت می‌کند و پاداش دریافت می‌کند.
مصرف انرژی: بسیار بالا. به دلیل نیاز به قدرت پردازش سنگین و مصرف برق گسترده در مزارع ماینینگ.
کاربرد: امنیت بالا، اما با هزینه انرژی زیاد.
۲. الگوریتم اثبات سهم (Proof of Stake - PoS)
مثال: اتریوم ۲، کاردانو، پولکادات
روش: اعتباردهندگان (Validators) با توجه به میزان رمزارزهایی که به شبکه سپرده‌اند (Stake)، انتخاب می‌شوند تا بلاک جدید بسازند. نیازی به رقابت پردازشی نیست.
مصرف انرژی: بسیار پایین. برخلاف PoW نیازی به پردازش سنگین و برق زیاد ندارد.
مزیت: پایداری محیط‌زیستی، مقیاس‌پذیری بهتر.
۳. الگوریتم اثبات صلاحیت (Proof of Authority - PoA)
مثال: بلاک‌چین‌های سازمانی، برخی شبکه‌های خصوصی
روش: بلاک‌ها توسط نهادهای معتمد از پیش تعیین‌شده ایجاد می‌شوند. نیازی به استخراج یا داشتن سهم نیست.
مصرف انرژی: بسیار پایین. مشابه مدل‌های متمرکز اما با شفافیت بلاک‌چین.
کاربرد: بلاک‌چین‌های سازمانی، دولتی یا خصوصی که تمرکز بیشتر بر کارایی دارند تا تمرکززدایی کامل.
نتیجه‌گیری
مصرف برق بالا تنها مختص بلاک‌چین‌هایی با الگوریتم اثبات کار (PoW) است. بسیاری از بلاک‌چین‌های جدید یا ارتقاءیافته (مانند اتریوم پس از مهاجرت به PoS) از الگوریتم‌های کم‌مصرف‌تر استفاده می‌کنند تا هم عملکرد بهتر و هم اثرات سوء زیست‌محیطی کمتری داشته باشند.
بنابراین، هنگام بررسی مصرف برق یک بلاک‌چین، نوع الگوریتم اجماع آن مهم‌ترین عامل تعیین‌کننده است.
امیره نیکخواه؛ مدیرکل دفتر فناوری اطلاعات و نظارت بر امنیت فضای مجازی
